SPIEGELBEELD, MEI LAN NG
Sommige dagen heb ik me naar het museum moeten slepen, met zoveel tegenzin! Ik ben zelfs enkele keren niet geweest. Ja, het zijn lange dagen. Gent is Ver. Je geeft veel van jezelf.
Maar eigenlijk is het vooral het inzicht dat Bernke Klein Zandvoort uit me ontlokte tijdens de opnames van haar videowerk; Hands are no horizons.
Spiegelbeeld werd geboren omdat ik zo nieuwsgierig verlangde naar mijn reflectie in een spiegel. Ik zette mijn handen in om een beeld te vangen. En al makend ontdekte ik vanalles. Dit werk leeft en mijn relatie ertoe verandert van nieuwsgierig, naar technisch en de ambacht van het maken, naar de liefde voor mijn lijf, de verwarring die daarop volgt, …
En de laatste dagen naar het verpletterende inzicht dat ik dagelijks ervaar in het museum.
Hoe geweldig het beeld ook is, een beeld laat zich niet vangen. De tastzin zal nooit het zicht kunnen vervangen en de ervaring van zien zal ik nooit kunnen vervatten. Met mijn handen voel ik dichtbij, op mijn huid. Met je ogen kijk je tot aan de horizon. En met je ogen raak je anders, de tastzin is haar eigen poëzie en het zicht heeft haar eigen schoonheid.
Spiegelbeeld wordt steeds meer een ode aan de zintuigen. Dat ieder zintuig haar kracht mag hebben en haar eigenheid gevierd mag worden.
En dat ik na al die jaren zoeken om blind zijn de compenseren,
nu, langzaam, een stretch-oefening overweeg naar het omarmen van de onpeilbare diepte en onmetelijke schoonheid van leven met een onvervuld verlangen. Ik overweeg me te plooien rond het gat dat niet-meer-kunnen-zien heet. Ik sta mezelf toe te blinken van trots naast het bewijs dat aanraken nooit het kijken kan vervangen in al haar glorie. En ik glimlach. Ik leg mijn hand zacht op mijn hart van dankbaarheid terwijl ik de complimenten voor Spiegelbeeld in ontvangst neem.
En tegelijkertijd put het me uit tot op het bot. Terwijl het ook zo schoon is.
Dankje, Bernke Klein Zandvoort en Annelein Daar voor de wondermooie manier waarop jullie oa dit inzicht en mijn proces weergeven in de video die naast Spiegelbeeld preikt in het S.MA.K. Zo’n enorme meerwaarde voor mijn hoekje van de zaal dat Hands are no horizons er is.
Maar eigenlijk is het vooral het inzicht dat Bernke Klein Zandvoort uit me ontlokte tijdens de opnames van haar videowerk; Hands are no horizons.
Spiegelbeeld werd geboren omdat ik zo nieuwsgierig verlangde naar mijn reflectie in een spiegel. Ik zette mijn handen in om een beeld te vangen. En al makend ontdekte ik vanalles. Dit werk leeft en mijn relatie ertoe verandert van nieuwsgierig, naar technisch en de ambacht van het maken, naar de liefde voor mijn lijf, de verwarring die daarop volgt, …
En de laatste dagen naar het verpletterende inzicht dat ik dagelijks ervaar in het museum.
Hoe geweldig het beeld ook is, een beeld laat zich niet vangen. De tastzin zal nooit het zicht kunnen vervangen en de ervaring van zien zal ik nooit kunnen vervatten. Met mijn handen voel ik dichtbij, op mijn huid. Met je ogen kijk je tot aan de horizon. En met je ogen raak je anders, de tastzin is haar eigen poëzie en het zicht heeft haar eigen schoonheid.
Spiegelbeeld wordt steeds meer een ode aan de zintuigen. Dat ieder zintuig haar kracht mag hebben en haar eigenheid gevierd mag worden.
En dat ik na al die jaren zoeken om blind zijn de compenseren,
nu, langzaam, een stretch-oefening overweeg naar het omarmen van de onpeilbare diepte en onmetelijke schoonheid van leven met een onvervuld verlangen. Ik overweeg me te plooien rond het gat dat niet-meer-kunnen-zien heet. Ik sta mezelf toe te blinken van trots naast het bewijs dat aanraken nooit het kijken kan vervangen in al haar glorie. En ik glimlach. Ik leg mijn hand zacht op mijn hart van dankbaarheid terwijl ik de complimenten voor Spiegelbeeld in ontvangst neem.
En tegelijkertijd put het me uit tot op het bot. Terwijl het ook zo schoon is.
Dankje, Bernke Klein Zandvoort en Annelein Daar voor de wondermooie manier waarop jullie oa dit inzicht en mijn proces weergeven in de video die naast Spiegelbeeld preikt in het S.MA.K. Zo’n enorme meerwaarde voor mijn hoekje van de zaal dat Hands are no horizons er is.
