Healing touch.
Het pakket heeft maanden gewacht tot een vriendin me vroeg of we tijdens de nabespreking van een ander project iets konden doén onder het praten, 'heb je een klusje?' vroeg ze me. En dit was hét signaal waar ik zat te wachten. Waar de snippers op lagen te wachten. Ik heb me immers enkele weken geleden voorgenomen om bij acties, impulsen, ondernemingen, mezelf de vraag te stellen of deze actie eentje is binnen het idee 'ik graaf een kanaal in de hoop dat er water naartoe vloeit' of is dit er eentje in de categorie van 'oh, een rivier, ik spring er in!' ? voel je het? ik prefereer de rivier op dit moment! dit voelt duidelijk als een rivier, een riviertje, klein fris kabbelend, in de schaduw, diep in het bos. zo kwamen er reeds enkele vriendinnen meedoen, ik naai nooit alleen. We stuiten op heel merkwaardige vragen die rechtstreeks door het naaien oprijzen. Mogen we missen? ongedaan maken, herbeginnen? Mogen we opgeven/stoppen midden een naad? kan ik er op vertrouwen dat iemand anders met plezier overneemt? Hoe groot mag de overlap zijn? verstoppen we dan niet per ongeluk een andere naad waar iemand anders energie in heeft gestoken? of is dat net elkaar versterken? Mag ik fouten maken en a volanté gaatjes prikken die ik niet zal gebruiken? wat gaan anderen daarvan vinden, de gaatjes zijn zo zichtbaar... Moet het mooi zijn? enkel functioneel? mag ik experimenteren of nutteloze naden maken? of zelfs versiersels? en in analogie met deze vragen komen er verhalen over zusterschap, moeders en dochters en wat we vieren en missen....in onze vrouwelijkheid. er is steeds een link te vinden, een aanleiding om te vertellen of te vragen. de zandlopers dienen om om een moment van stilte te kunnen vragen. zo behouden we het reflecterende, meditatieve karakter van het samenzijn. |
beste vrouw
er is hier een zacht vloeiend ritueel gaande waar je bij kan aansluiten, in de luwte, binnenskamers of in de achtertuin onder de notenboom:
Ik naai gescheurde papieren snippers terug aan elkaar, dit gebeurt in kleine groepjes, soms zelfs gewoon met tweetjes, maar ik naai nooit alleen… we naaien papieren aan elkaar als symbool, als helend gebaar. Want het zijn niet zomaar papieren, ze ontstonden in een performance. Zo ving het papier tederheid, frictie, spel, stilte, schuring, schoonheid op. mooi he?
er is hier een zacht vloeiend ritueel gaande waar je bij kan aansluiten, in de luwte, binnenskamers of in de achtertuin onder de notenboom:
Ik naai gescheurde papieren snippers terug aan elkaar, dit gebeurt in kleine groepjes, soms zelfs gewoon met tweetjes, maar ik naai nooit alleen… we naaien papieren aan elkaar als symbool, als helend gebaar. Want het zijn niet zomaar papieren, ze ontstonden in een performance. Zo ving het papier tederheid, frictie, spel, stilte, schuring, schoonheid op. mooi he?
en terwijl we zo naaien stellen we elkaar de vraag hoe we er voor elkaar kunnen zijn als vrouwen.
zo zijn we naast de papieren ook elkaar aan het helen en onszelf aan het helen door de nabijheid, door elkaar te horen, daar elkaar te vragen wat we willen uitnodigen in ons samenzijn onder vrouwen.
een kort verhaaltje:
jàren geleden, ergens aan de voet van mijn zelfgroeitocht zei een therapeut me: je hebt wat meer vrouwenenergie rondom je nodig, heb je een vriendin waar je aan kan vragen om eens lepeltje lepeltje te mogen in haar schoot liggen? ik kon me bij geen enkele vriendin voorstellen dat ik dat zou durven vragen. Nu zovele jaren later zijn er én vele vrouwen rondom me aan wie ik dit zou kunnen vragen én zou ik het ook aan veel meer mensen durven vragen. Van groei gesproken. Ik ben mijn tocht heel erg dankbaar en àlle mensen om me heen.
geregeld lig ik lepeltje lepeltje, met vrouwen, met mannen,…
ik nodig je uit in zachtheid te komen helend naaien en genieten van elkaars nabijheid.
het is hier bij mij thuis in Heindonk, het is gratis, het is helend
zo zijn we naast de papieren ook elkaar aan het helen en onszelf aan het helen door de nabijheid, door elkaar te horen, daar elkaar te vragen wat we willen uitnodigen in ons samenzijn onder vrouwen.
een kort verhaaltje:
jàren geleden, ergens aan de voet van mijn zelfgroeitocht zei een therapeut me: je hebt wat meer vrouwenenergie rondom je nodig, heb je een vriendin waar je aan kan vragen om eens lepeltje lepeltje te mogen in haar schoot liggen? ik kon me bij geen enkele vriendin voorstellen dat ik dat zou durven vragen. Nu zovele jaren later zijn er én vele vrouwen rondom me aan wie ik dit zou kunnen vragen én zou ik het ook aan veel meer mensen durven vragen. Van groei gesproken. Ik ben mijn tocht heel erg dankbaar en àlle mensen om me heen.
geregeld lig ik lepeltje lepeltje, met vrouwen, met mannen,…
ik nodig je uit in zachtheid te komen helend naaien en genieten van elkaars nabijheid.
het is hier bij mij thuis in Heindonk, het is gratis, het is helend
weet je, op een manier ben ik steeds met hetzelfde bezig, dit is de zoveelste vorm van 'Raakvlakken'.
Ik vond ik mijn archief een foto van heeeeeel vroeger en voelde me zo mooi verbonden met die jonge Alexandra die ook met raken en aanraken, nabijzijn bezig was. ik bouw, weef, teken verder en verder. zie jij ook de link? |